Laatste blog alweer. Ik kan niet blijven klagen over hoe snel de tijd wel niet is gegaan. Het is hier nu bijna 12 uur in de nacht en morgen vlieg ik na 10 maanden weer terug naar Nederland. Ik kan eerlijk zeggen dat ik er vrij weinig zin in heb en er eigenlijk heel erg tegen op zie.

Maar goed, genoeg daarover, want dit blog hoort natuurlijk over Indonesie te gaan. En wat was dat geweldig.

Op 15 juni kwam ik vrij laat aan, vooral omdat ze in Indonesie het allemaal wel heeeeel rustig aan doen met de douane. Na een taxi te hebben gevonden ging ik op weg naar Luka. Luka had gezegd dat er iemand zou klaar staan op het vliegveld, de beste man was echter nergens te bekennen en toen werd het dus maar gewoon op de gok. De muts was natuurlijk verder niet te bereiken maar gelukkig had ze me het plaatsje gemaild. Wonder boven wonder stond ze daar op de plek te wachten waar ik uit de taxi werd gegooid, ik ben nog nooit zo blij geweest iemand te zien. We sliepen in een hotel aan het strand, letterlijk. Echt een hotel waar je van droomt en die je ziet in de films. Bamboo wanden, helemaal open, muggennetten op de bedden en lekker die strand lucht en natuurlijk de lucht van vakantie.

De dag daarna was meteen al lekker druk. We huurden een scooter en besloten het zuiden van Bali te gaan verkennen. Ik achterop bij Luka, want die had ondertussen in een week wel wat ervaring opgedaan in het verkeer van Indonesie. En dat mocht ook wel, halelujah wat rijden ze daar als debielen. Het enige wat je daar moet onthouden is: toeteren als je iets 'geks' gaat doen en verder gewoon lekker voordringen en je overal tussen persen. Alles maar dan ook echt alles kan daar. 4 mensen op een scooter, zonder helm op de scooter, met 30 km/h over de snelweg, met 120 over een landweg, hond mee op de scooter, baby de fles geven op de scooter, op de andere weg helft rijden net zo lang totdat de tegenligger al ongeveer op je motorkap ligt. Kortom, alles mag en kan. Plus lopen er ook nog overal honden, kippen en koeien los op de straat. Na een spannende rit kwamen we aan bij de eerste tempel die we wilden zien. Vanaf de eerste seconde zagen we overal aapjes, ik ben nog nooit zo enthousiast geweest. Overal wilde apen, en brutale ook nog. Hoeveel mensen wel niet hun zonnebril (of camera) daar kwijt zijn geraakt. Gelukkig sprong er geen aap op ons, maar een andere man raakte wel zijn leesbril kwijt en die aap wilde hem ook echt niet terug geven. De arme man werd uiteindelijk wel heel wanhopig en dacht dat het een onwijs slim idee was om te gaan onderhandelen met de aap. Het beest pakte gewoon alles af en hield de bril ook.

De tempel was onwijs mooi, gelegen op een prachtige klif. We hebben hier een tijd rondgelopen en hebben toen de scooter gepakt naar de volgende tempel, hier was verder helemaal niemand en we zijn maar gewoon naar binnen gesneakt, aangezien we niet wisten of het wel mocht.

17 juni zijn we naar Ubud vertrokken, het artistieke hart van Bali (en yoga hemel). Ook staat Ubud bekent om de mooie rijstvelden (Eat, Pray, Love) en het Monkey Forest. We besloten dat laatste maar eens te gaan bezoeken. Prachtig bos en o-ver-al apen van de brutaalste soort. Hier was het echt: alle sieraden en zonnebrillen in de tas en camera in de hand en om de nek. Veel toeristen hadden banaantjes gekocht, maar dit bleek toch niet een heel strak plan aangezien de apen echt op je sprongen en de bananen zo uit je handen grepen. Toch niet heel leuk als je bang bent voor dieren. Zonder banaantjes krijg je ook apen op je als je niet uitkijkt, dus met bananen is het helemaal erg. Wij gingen op een gegeven moment ergens zitten om de foto's te kijken en vrijwel meteen klom er een aap op mijn hoofd en bleef daar lekker zitten. Handjes voor mijn ogen en gewoon lekker chillen. Was ik toch weer even een leuke toeristen attractie. Bij Luka was de aap echter minder lief, eerst trok hij haar shirt naar beneden en toen werd hij gemeen toen ze schrok. Na deze ervaring heeft Luka wel nog heel dapper een aap op zich laten zitten, maar dit keer bij een ranger die de boel een handje hielp.

Na het Monkey Forest was het hoog tijd voor een manicuren. Helaas konden ze geen mooie bloemetjes en later bleek dat ze verder ook vrij weinig konden. 'wil je je nagels gevijld?' Nee muts ik wil dat je ze helemaal afknipt en vooral met mooie hoekjes erin. Ik kreeg ook gewoon alleen een lakje en moest zitten op een houten plank. De emmers met spul erin stonden ook nog eens veel te laag voor mijn lange lichaam, dus het was wel weer passen en meten. Maar uiteindelijk waren de handjes toch vrij zacht.

In de avond zijn we naar een traditionele Balinese dansvoorstelling geweest. Vrouwen in mooie jurken en vooral hele grote ogen voerde vrij vreemde dansen uit, maar toch leuk om een keer mee te maken.

De dag daarna besloten we een scooter te huren en nog met een ander meisje naar Mt Batur te gaan, een vulkaan in Bali. Het meisje dat met ons mee zou gaan crashte echter haar scooter de eerste 5 meter al en toen gingen we maar met zijn 2e verder. De weg er naar toe was echt geweldig en de vulkaan zelf ook, wat een landschap. Helaas mochten we van twee nogal debiele mannen de vulkaan niet op zonder een gids die er veel te veel geld voor vroeg. Maar we hebben lekker gescooterd langs het meer en door het landschap. Luka besloot op een gegeven moment ook nog te crashen met haar scooter, toen een asfalt weg een zandweg werd en we iets te hard reden. Gelukkig niks ernstigs aan de hand en stond ze als een echte die hard gewoon weer op om door te gaan. Na de vulkaan besloten we nog door te rijden naar de belangrijkste Hindu tempel van Bali en daar hebben we ook nog een tijdje rond gehobbeld voordat we weer terug gingen rijden naar huis. Op de terug weg raakten we de weg nogal hard kwijt, waardoor we anderhalf uur later weer terug waren in Ubud dan afgesproken, maar gelukkig was dat verder geen probleem.

20 juni zijn we door gereisd naar Padang Bai. Maar niet voordat we DE rijstwandeling van Ubud hadden gedaan. Lekker vroeg op zodat het niet te warm zou zijn en gaan. Helaas werden we gehinderd door agressieve honden en zijn we toen verkeerd gelopen en hebben op die manier geen rijstveld gezien. Of althans, we hadden het na anderhalf uur klimmen en klauteren door de bush bush en het platteland, wel gehad. Wel een beetje jammer want toen kwamen we weer precies op hetzelfde punt uit, met de enge honden, als waar we begonnen waren. Wij durfden niet langs de honden en zijn toen een spa ingelopen waar een van de werkmannen ons wel even met de auto langs de honden wilde droppen. Toen kwamen we er ook nog eens achter dat we de hele rijst velden wandeling hadden gemist omdat die dus begon bij het pad van de honden. Wij hadden een heel andere rondje gedaan.

Toen op de bus naar Padangbai, dit is de plaats in Bali waar meeste mensen op een ferry stappen richting de Gili Island of Lombok. Wij hadden besloten dit niet te doen en hebben daar een hotel gezocht.

21 juni zijn we gaan snorkelen in Padangbai bij de Blue Lagoon. We hadden snorkel setjes gekocht in de supermarkt in Ubud, leek heel handig maar ze bleken allebei lek te zijn. Toch zijn we vier keer gaan snorkelen, dan maar half verzuipen. Maar het was het zeker waard, wat een mooie onderwater wereld daar. We hebben niet alles kunnen zien doordat onze maskers lek waren en we daardoor steeds daarmee bezig waren, plus de golven waren heel hoog en wild. Maar het was genoeg. Aan het eind van de middag dachten we nog leuk naar Whitehaven Beach te gaan. Dit bleek best ver te lopen en net op het moment dat we dachten er te zijn bleken we op een strand te zijn uitgekomen waar het zand inplaats van wit, pik zwart was. Maar we vonden het wel prima en het begon al donker te worden.

De volgende dag zijn we vertrokken met de bus richting Lovina, lange lange bus rit. Daar aangekomen hadden we al een hotel geregeld via een of ander mannetje en we werden keurig opgehaald. De Indonesier die ons op kwam halen was ook meteen eigenaar van een duikschool en heeft ons meteen een pakket voor 3 dagen aangesmeerd, koste toch geen drol. Die zelfde dag namen hij en zijn vriend ons al meteen mee naar de Hot Springs van Lovina. Achterop de scooter, zonder helm en keihard crossen, weer wel een leuke in het rijtje: dingen die je pa niet wil dat je doet. De Hot Springs waren echt heel vet, het water wordt natuurlijk verwarmd door de zwavel en ze hebben er een heel mooi bad van gemaakt. Er zijn ook bijna geen toeristen dus dat is ook best relaxt.

23 juni hadden we met onze tourguide afgesproken dat we zouden gaan duiken. Voor mij de eerste keer, hartstikke spannend dus. Eerst een uurtje rijden in een busje naar een van de mooiste duikplekken in Bali, een eiland aan de kust vlakbij Java al. Alle duikspullen mee, in het bootje, uitleg over het duiken en het water in. Helaas blijkt duiken niet iets waar ik heel erg van geniet, ik raakte vrijwel meteen in paniek en was er klaar mee. Heb Nemo onder water gezien van heel dichtbij en wat koraal en vond het wel goed. Ben toen maar gaan snorkelen terwijl Luka lekker een privé instructeur had. Snorkelen was gelukkig ook echt prachtig, zoveel mooie vissen en koraal gezien. Bijna nog mooier dan het Great Barrier Reef. We hebben op twee verschillende plekken gesnorkeld en gedoken, niet dat er voor het snorkelen heel veel variatie in zit maar voor het duiken was het vast allemaal heel spectaculair bij de andere plek, hier konden ze vele malen dieper.

24 juni gingen we dolfijnen kijken op een bootje, we hadden echter de dag daarvoor besloten om om 8 uur te gaan in plaats van 6 uur. Dit bleek de verkeerde beslissing want er was geen dolfijn te zien. Gelukkig was dit geen probleem, de volgende dag zouden ze ons nog een keer mee nemen maar dan om 6 uur. Hierna mochten we even chillen in het hotel en toen werden we om twee uur opgehaald door onze tourguides om naar de Hidden Waterfalls te gaan. En deze waren ook werkelijk niet te vinden als je niet weet waar ze zijn. Achterop de scooter weer en daarna door rijstvelden en omhoog omlaag over allemaal trappen. Maar ze waren erg mooi, de watervallen. Daar hebben we even gezwommen en 'genoten' van de plaatselijke sterke drank: Arak, rijstenwijn, wat echt best ranzig is. Onze tourguides vertelden op een gegeven moment dat zij naar een cockfight gingen die middag en dat leek ons ook wel bijzonder om een keer mee te maken. Wij dus weer achter op, naar de middle of nowhere. Het hanengevecht was bij een huis, onwijs afgelegen ergens en er waren echt alleen maar mannen. En daar kwamen wij dan, twee blonde lange meisjes, dat was natuurlijk wel heel interessant. Gelukkig waren ze klaar met staren op het moment dat de hanen begonnen te vechten. Dit is toch wel even wat anders dan de dingen die je in Nederland ziet. Ik koop mijn kippetje toch liever kant en klaar van de Appie als ik mocht kiezen. De hanen krijgen allebei een mes aan hun poot en gaan elkaar dan als debielen te lijf. Heel naar gezicht, wordt je niet vrolijk van.

25 Juni gingen we zoals beloofd opnieuw op dolfijnen jacht en met succes dit keer. Eindelijk dolfijnen gezien, begon bijna te denken dat het aan mij lag dat ze niet boven water kwamen aangezien ze in Nieuw Zeeland ook al in geen velden of wegen te bekennen waren. Er waren echt honderden bootjes op het water en steeds als er dolfijnen te zien waren ging iedereen er op af, de dolfijnen dachten dan natuurlijk ook toedeledoki. Maar onze beste stuurman had het goed bedacht, die bleef iets achter de rest en zo hebben we toch wel even goed dolfijnen van heel dichtbij kunnen zien. Na deze spannende tocht zijn we op de bus gestapt naar de plaats in Bali waar de ferry naar Java gaat, hier boekten we een bus die ons met de ferry zou nemen naar Probolinggo wat bij Mt Bromo ligt. Een onwijs luxe bus kwam voorrijden, waar we lekker in konden chillen. Na een hele lange rit vol spannende momenten omdat onze buschaffeur echt een onwijze debiel was (bijna van mijn stoel afgekukeld toen de beste man keihard remde en ik sliep, werd net op tijd wakker om me op te vangen), kwamen we om 3 uur in de nacht aan in Probolinggo. Hier hebben we meteen een 3 daagse tour weer geboekt die ons meteen een stuk op Mt Bromo zou nemen, ons verder ook de vulkaan op zou brengen, ons naar een andere vulkaan zou brengen (Itjen Plateau) en ons dan naar Yogjakarta zou brengen. Prima dus. We werden die zelfde avond dus nog met de taxi naar boven gebracht waar we in een hotel verbleven en waar we de volgende dag tot 2 uur in de middag in ons bed hebben lopen rotten omdat er verder helemaal niks te doen was in het gehucht.

27 juni moesten we om 3 uur op omdat we om half 4 werden opgehaald om de zonsopgang te kijken vanaf Mt Bromo. We gingen met een jeep die hele berg op en moesten toen nog een klein stukje verder de berg op lopen naar het uitzichtpunt. Vanaf daar konden we echt prachtig de zonsopgang zien, plus het hele uitzicht over de vulkanen en bergen. Echt een van de mooiste dingen ooit, wat een plaatje. Hierna werden we met de jeep naar Mt Bromo zelf gereden, wat een vulkaan is. We konden toen de krater beklimmen en dat besloten we maar te doen in 30 graden. En wat een muffe stoffige bende is het daar. Als je nog geen astma hebt, krijg je het daar wel. Hele zandbak in je longen. Maar toch de krater opgekomen en van het uitzicht genoten.

Vervolgens gingen we weer met de jeep naar het hotel om onze backpacks te pakken en weer naar Probolinggo te gaan waar de volgende bus op ons wachten. Deze bus nam ons mee, 7 uur, naar Itjen Plateau waar we in de avond aan kwamen en in het meest baggere hotel ooit moesten slapen. Niet al te lang helaas, we moesten weer om 3 uur op, dit keer op het Itjen Plateau te beklimmen (wat een hele actieve vulkaan is, 3 maanden geleden was hij nog gesloten omdat hij te actief was, toch best spannend dan). De klim naar boven bleek onwijs stijl te zijn en een uur te duren. Alhoewel het met ons fitnesslevel toch iets langer dan anderhalf uur heeft geduurd helaas. Wat een hel was dat zeg. En dan te bedenken dat super veel mannen daar werken en elke dag die klim 2 uur doen en vervolgens de krater in hobbelen met 2 manden, vervolgens de manden gevuld met ongeveer 80 kilo aan zwavel weer de krater mee op nemen en dan weer de berg af hobbelen, over kut banen gesproken. Wij waren na 1 keer klimmen al kapot en alles deed zeer. Toch besloten we de krater nog een stukje in de gaan want het was allemaal zo mooi daarboven. Ik vond bij het Itjen Plateau de krater echt nog 100x zo mooi als bij Mt Bromo, jeetje mina wat was dat mooi. We konden helaas niet heel ver te krater in omdat de zwavellucht gewoon echt te erg was en we zijn halverwege ongeveer omgekeerd. Toen weer de hele berg af, nog goed gespeurd naar Oerang Utangs, maar die konden we helaas niet vinden. Vervolgens zijn we begonnen aan de terug weg naar Probolinggo. Op de weg naar beneden wist onze chauffeur de auto nog in de greppel te rijden waardoor we bijna op onze kant lagen maar gered werden door bush bush. Wij via het raam naar buiten allemaal. Hele laadbak vol Indo's kwamen ons gelukkig helpen dus de auto was vrij snel weer uit de greppel, maar onze chauffeur vond het allemaal wel een beetje eng worden toen en besloot dat we maar een stuk moesten lopen. Luka en ik vonden het echter wel mooi geweest en besloten dan maar een stuk achter onze bus aan de liften, wat ook nog lukte ook. We mochten in stappen van een Indonesische man bij een oud Frans stel die er echt geen drol van begrepen en geen Engels konden, maar uiteindelijk wel doorhadden (na een hoop le autoooo boem!) dat onze bus een beetje gecrasht was. Gelukkig mochten we hierna de bus wel weer in en gingen we terug naar Probolinggo waar we op de bus stapten naar Yogjakarta. Deze busreis duurde de hele nacht en we hebben lekker kunnen tukken op de achterbank. Toen we de volgende dag aankwamen in Yogja bleek het echt een onwijs grote stad te zijn, dat was een tijdje geleden dat we dat hadden gezien. De vakantie periode was toen begonnen en daardoor bleek het vrij lastig om een hotel te vinden, maar gelukkig toch een gevonden. Het jammeren was toch wel dat we vlak bij een moskee sliepen en mijn god wat kan dat een lawaai maken, het is ook gewoon een beetje eng. We waren kapot van de reis en hebben nog even geslapen voordat we gingen shoppen. Yogja staat bekend om de Batik kunst en zijn art galleries en daar hebben we er dan ook heel veel van gezien. Verder is er gewoon een hele grote winkelstraat vol met irritante mensen die allemaal iets van je willen en naar je lopen te gillen. In de avond zijn we naar traditioneel Javaans ballet gegaan. Weer mooie mensen in mooie kostuums, de muziek was slaapverwekkend mooi en het had op zich vrij weinig met ballet te maken, maar goed, toch leuk om een keer mee te maken.

30 juni hadden we een tour geboekt naar Borobodur (de grootste Budhistische tempel in de wereld) en Prambanan (de mooiste Hindu tempel in de wereld). Weer lekker vroeg op en meteen moesten we alweer op de foto met allemaal Indonesische mensen die nog nooit een blond persoon hadden gezien. De eerste stop was Borobodur en dit was zeker erg indrukwekkend, alhoewel we allebei toch wel een beetje de enorme Budha op het dak misten. De mensen bij Borobudur vonden vooral ons heel erg indrukwekkend, hoewel de aandacht daar nog mee viel in vergelijking met Prambanan. Toen we daar aankwamen werden we werkelijk om de 2 minuten staande gehouden voor een foto, hele schoolklassen, 30 camera's op je zwetende kokosnoot, kleine kinderen, oma's, baby's in je armen, ouders, iedereen vond ons erg interessant. De tempel zelf is echt heel erg mooi, we werden alleen beetje afgeleid door al die handjes op je arm en de 'misssss can I take picture please?'

Op 2 Juli zijn we weer terug gegaan met de bus naar Bali. Dit avontuur bleek 24 uur in beslag te nemen en was niet de meest relaxte busreis van mijn leven. Maar het is goedkoop en ze brengen je helemaal naar Bali, dus moet niet zeuren. We hadden al besloten om nog even 3 dagen te chillen in Kuta voordat we terug moesten vliegen en daar souveniertjes te kopen en lekker nagels te laten doen, massage te nemen en gewoon even rust te nemen. We hebben hier 3 dagen heerlijk geshopt, mijn nagels zijn gedaan met allemaal leuke bloemetjes, we hebben een massage genomen (waar Luka's voeten nu blauw van zijn, is niet goed).

En toen op 5 juni was het alweer zo ver, de 3 weken zijn echt voorbij gevlogen. Maar wat waren het prachtige weken. We hadden 2 uur vertraging op Denpasar, dat was dan weer een beetje jammer, maar uiteindelijk waren we op 6 juni weer in Brisbane.

Op het moment dat ik dit blog aftyp zit ik op het vliegveld en over een paar minuten gaat ons vliegtuig boarden. Luka zit op de zelfde vlucht als ik, gaat alleen nog een dagje Singapore verkennen terwijl ik meteen door vlieg. Over 24 uur ben ik weer in Nederland, mijn god wat een raar idee. Wat zijn de 10 maanden snel gegaan en wat heb ik een geweldige tijd gehad, zou het zo overnieuw doen. Ik ga Australie ontzettend missen, dat weet ik zeker.

Dit was het dan, 10 maanden en het laatste blog.

Ik zie jullie allemaal weer in Nederland!

Tot snel, xxxx