Indonesie

Laatste blog alweer. Ik kan niet blijven klagen over hoe snel de tijd wel niet is gegaan. Het is hier nu bijna 12 uur in de nacht en morgen vlieg ik na 10 maanden weer terug naar Nederland. Ik kan eerlijk zeggen dat ik er vrij weinig zin in heb en er eigenlijk heel erg tegen op zie.

Maar goed, genoeg daarover, want dit blog hoort natuurlijk over Indonesie te gaan. En wat was dat geweldig.

Op 15 juni kwam ik vrij laat aan, vooral omdat ze in Indonesie het allemaal wel heeeeel rustig aan doen met de douane. Na een taxi te hebben gevonden ging ik op weg naar Luka. Luka had gezegd dat er iemand zou klaar staan op het vliegveld, de beste man was echter nergens te bekennen en toen werd het dus maar gewoon op de gok. De muts was natuurlijk verder niet te bereiken maar gelukkig had ze me het plaatsje gemaild. Wonder boven wonder stond ze daar op de plek te wachten waar ik uit de taxi werd gegooid, ik ben nog nooit zo blij geweest iemand te zien. We sliepen in een hotel aan het strand, letterlijk. Echt een hotel waar je van droomt en die je ziet in de films. Bamboo wanden, helemaal open, muggennetten op de bedden en lekker die strand lucht en natuurlijk de lucht van vakantie.

De dag daarna was meteen al lekker druk. We huurden een scooter en besloten het zuiden van Bali te gaan verkennen. Ik achterop bij Luka, want die had ondertussen in een week wel wat ervaring opgedaan in het verkeer van Indonesie. En dat mocht ook wel, halelujah wat rijden ze daar als debielen. Het enige wat je daar moet onthouden is: toeteren als je iets 'geks' gaat doen en verder gewoon lekker voordringen en je overal tussen persen. Alles maar dan ook echt alles kan daar. 4 mensen op een scooter, zonder helm op de scooter, met 30 km/h over de snelweg, met 120 over een landweg, hond mee op de scooter, baby de fles geven op de scooter, op de andere weg helft rijden net zo lang totdat de tegenligger al ongeveer op je motorkap ligt. Kortom, alles mag en kan. Plus lopen er ook nog overal honden, kippen en koeien los op de straat. Na een spannende rit kwamen we aan bij de eerste tempel die we wilden zien. Vanaf de eerste seconde zagen we overal aapjes, ik ben nog nooit zo enthousiast geweest. Overal wilde apen, en brutale ook nog. Hoeveel mensen wel niet hun zonnebril (of camera) daar kwijt zijn geraakt. Gelukkig sprong er geen aap op ons, maar een andere man raakte wel zijn leesbril kwijt en die aap wilde hem ook echt niet terug geven. De arme man werd uiteindelijk wel heel wanhopig en dacht dat het een onwijs slim idee was om te gaan onderhandelen met de aap. Het beest pakte gewoon alles af en hield de bril ook.

De tempel was onwijs mooi, gelegen op een prachtige klif. We hebben hier een tijd rondgelopen en hebben toen de scooter gepakt naar de volgende tempel, hier was verder helemaal niemand en we zijn maar gewoon naar binnen gesneakt, aangezien we niet wisten of het wel mocht.

17 juni zijn we naar Ubud vertrokken, het artistieke hart van Bali (en yoga hemel). Ook staat Ubud bekent om de mooie rijstvelden (Eat, Pray, Love) en het Monkey Forest. We besloten dat laatste maar eens te gaan bezoeken. Prachtig bos en o-ver-al apen van de brutaalste soort. Hier was het echt: alle sieraden en zonnebrillen in de tas en camera in de hand en om de nek. Veel toeristen hadden banaantjes gekocht, maar dit bleek toch niet een heel strak plan aangezien de apen echt op je sprongen en de bananen zo uit je handen grepen. Toch niet heel leuk als je bang bent voor dieren. Zonder banaantjes krijg je ook apen op je als je niet uitkijkt, dus met bananen is het helemaal erg. Wij gingen op een gegeven moment ergens zitten om de foto's te kijken en vrijwel meteen klom er een aap op mijn hoofd en bleef daar lekker zitten. Handjes voor mijn ogen en gewoon lekker chillen. Was ik toch weer even een leuke toeristen attractie. Bij Luka was de aap echter minder lief, eerst trok hij haar shirt naar beneden en toen werd hij gemeen toen ze schrok. Na deze ervaring heeft Luka wel nog heel dapper een aap op zich laten zitten, maar dit keer bij een ranger die de boel een handje hielp.

Na het Monkey Forest was het hoog tijd voor een manicuren. Helaas konden ze geen mooie bloemetjes en later bleek dat ze verder ook vrij weinig konden. 'wil je je nagels gevijld?' Nee muts ik wil dat je ze helemaal afknipt en vooral met mooie hoekjes erin. Ik kreeg ook gewoon alleen een lakje en moest zitten op een houten plank. De emmers met spul erin stonden ook nog eens veel te laag voor mijn lange lichaam, dus het was wel weer passen en meten. Maar uiteindelijk waren de handjes toch vrij zacht.

In de avond zijn we naar een traditionele Balinese dansvoorstelling geweest. Vrouwen in mooie jurken en vooral hele grote ogen voerde vrij vreemde dansen uit, maar toch leuk om een keer mee te maken.

De dag daarna besloten we een scooter te huren en nog met een ander meisje naar Mt Batur te gaan, een vulkaan in Bali. Het meisje dat met ons mee zou gaan crashte echter haar scooter de eerste 5 meter al en toen gingen we maar met zijn 2e verder. De weg er naar toe was echt geweldig en de vulkaan zelf ook, wat een landschap. Helaas mochten we van twee nogal debiele mannen de vulkaan niet op zonder een gids die er veel te veel geld voor vroeg. Maar we hebben lekker gescooterd langs het meer en door het landschap. Luka besloot op een gegeven moment ook nog te crashen met haar scooter, toen een asfalt weg een zandweg werd en we iets te hard reden. Gelukkig niks ernstigs aan de hand en stond ze als een echte die hard gewoon weer op om door te gaan. Na de vulkaan besloten we nog door te rijden naar de belangrijkste Hindu tempel van Bali en daar hebben we ook nog een tijdje rond gehobbeld voordat we weer terug gingen rijden naar huis. Op de terug weg raakten we de weg nogal hard kwijt, waardoor we anderhalf uur later weer terug waren in Ubud dan afgesproken, maar gelukkig was dat verder geen probleem.

20 juni zijn we door gereisd naar Padang Bai. Maar niet voordat we DE rijstwandeling van Ubud hadden gedaan. Lekker vroeg op zodat het niet te warm zou zijn en gaan. Helaas werden we gehinderd door agressieve honden en zijn we toen verkeerd gelopen en hebben op die manier geen rijstveld gezien. Of althans, we hadden het na anderhalf uur klimmen en klauteren door de bush bush en het platteland, wel gehad. Wel een beetje jammer want toen kwamen we weer precies op hetzelfde punt uit, met de enge honden, als waar we begonnen waren. Wij durfden niet langs de honden en zijn toen een spa ingelopen waar een van de werkmannen ons wel even met de auto langs de honden wilde droppen. Toen kwamen we er ook nog eens achter dat we de hele rijst velden wandeling hadden gemist omdat die dus begon bij het pad van de honden. Wij hadden een heel andere rondje gedaan.

Toen op de bus naar Padangbai, dit is de plaats in Bali waar meeste mensen op een ferry stappen richting de Gili Island of Lombok. Wij hadden besloten dit niet te doen en hebben daar een hotel gezocht.

21 juni zijn we gaan snorkelen in Padangbai bij de Blue Lagoon. We hadden snorkel setjes gekocht in de supermarkt in Ubud, leek heel handig maar ze bleken allebei lek te zijn. Toch zijn we vier keer gaan snorkelen, dan maar half verzuipen. Maar het was het zeker waard, wat een mooie onderwater wereld daar. We hebben niet alles kunnen zien doordat onze maskers lek waren en we daardoor steeds daarmee bezig waren, plus de golven waren heel hoog en wild. Maar het was genoeg. Aan het eind van de middag dachten we nog leuk naar Whitehaven Beach te gaan. Dit bleek best ver te lopen en net op het moment dat we dachten er te zijn bleken we op een strand te zijn uitgekomen waar het zand inplaats van wit, pik zwart was. Maar we vonden het wel prima en het begon al donker te worden.

De volgende dag zijn we vertrokken met de bus richting Lovina, lange lange bus rit. Daar aangekomen hadden we al een hotel geregeld via een of ander mannetje en we werden keurig opgehaald. De Indonesier die ons op kwam halen was ook meteen eigenaar van een duikschool en heeft ons meteen een pakket voor 3 dagen aangesmeerd, koste toch geen drol. Die zelfde dag namen hij en zijn vriend ons al meteen mee naar de Hot Springs van Lovina. Achterop de scooter, zonder helm en keihard crossen, weer wel een leuke in het rijtje: dingen die je pa niet wil dat je doet. De Hot Springs waren echt heel vet, het water wordt natuurlijk verwarmd door de zwavel en ze hebben er een heel mooi bad van gemaakt. Er zijn ook bijna geen toeristen dus dat is ook best relaxt.

23 juni hadden we met onze tourguide afgesproken dat we zouden gaan duiken. Voor mij de eerste keer, hartstikke spannend dus. Eerst een uurtje rijden in een busje naar een van de mooiste duikplekken in Bali, een eiland aan de kust vlakbij Java al. Alle duikspullen mee, in het bootje, uitleg over het duiken en het water in. Helaas blijkt duiken niet iets waar ik heel erg van geniet, ik raakte vrijwel meteen in paniek en was er klaar mee. Heb Nemo onder water gezien van heel dichtbij en wat koraal en vond het wel goed. Ben toen maar gaan snorkelen terwijl Luka lekker een privé instructeur had. Snorkelen was gelukkig ook echt prachtig, zoveel mooie vissen en koraal gezien. Bijna nog mooier dan het Great Barrier Reef. We hebben op twee verschillende plekken gesnorkeld en gedoken, niet dat er voor het snorkelen heel veel variatie in zit maar voor het duiken was het vast allemaal heel spectaculair bij de andere plek, hier konden ze vele malen dieper.

24 juni gingen we dolfijnen kijken op een bootje, we hadden echter de dag daarvoor besloten om om 8 uur te gaan in plaats van 6 uur. Dit bleek de verkeerde beslissing want er was geen dolfijn te zien. Gelukkig was dit geen probleem, de volgende dag zouden ze ons nog een keer mee nemen maar dan om 6 uur. Hierna mochten we even chillen in het hotel en toen werden we om twee uur opgehaald door onze tourguides om naar de Hidden Waterfalls te gaan. En deze waren ook werkelijk niet te vinden als je niet weet waar ze zijn. Achterop de scooter weer en daarna door rijstvelden en omhoog omlaag over allemaal trappen. Maar ze waren erg mooi, de watervallen. Daar hebben we even gezwommen en 'genoten' van de plaatselijke sterke drank: Arak, rijstenwijn, wat echt best ranzig is. Onze tourguides vertelden op een gegeven moment dat zij naar een cockfight gingen die middag en dat leek ons ook wel bijzonder om een keer mee te maken. Wij dus weer achter op, naar de middle of nowhere. Het hanengevecht was bij een huis, onwijs afgelegen ergens en er waren echt alleen maar mannen. En daar kwamen wij dan, twee blonde lange meisjes, dat was natuurlijk wel heel interessant. Gelukkig waren ze klaar met staren op het moment dat de hanen begonnen te vechten. Dit is toch wel even wat anders dan de dingen die je in Nederland ziet. Ik koop mijn kippetje toch liever kant en klaar van de Appie als ik mocht kiezen. De hanen krijgen allebei een mes aan hun poot en gaan elkaar dan als debielen te lijf. Heel naar gezicht, wordt je niet vrolijk van.

25 Juni gingen we zoals beloofd opnieuw op dolfijnen jacht en met succes dit keer. Eindelijk dolfijnen gezien, begon bijna te denken dat het aan mij lag dat ze niet boven water kwamen aangezien ze in Nieuw Zeeland ook al in geen velden of wegen te bekennen waren. Er waren echt honderden bootjes op het water en steeds als er dolfijnen te zien waren ging iedereen er op af, de dolfijnen dachten dan natuurlijk ook toedeledoki. Maar onze beste stuurman had het goed bedacht, die bleef iets achter de rest en zo hebben we toch wel even goed dolfijnen van heel dichtbij kunnen zien. Na deze spannende tocht zijn we op de bus gestapt naar de plaats in Bali waar de ferry naar Java gaat, hier boekten we een bus die ons met de ferry zou nemen naar Probolinggo wat bij Mt Bromo ligt. Een onwijs luxe bus kwam voorrijden, waar we lekker in konden chillen. Na een hele lange rit vol spannende momenten omdat onze buschaffeur echt een onwijze debiel was (bijna van mijn stoel afgekukeld toen de beste man keihard remde en ik sliep, werd net op tijd wakker om me op te vangen), kwamen we om 3 uur in de nacht aan in Probolinggo. Hier hebben we meteen een 3 daagse tour weer geboekt die ons meteen een stuk op Mt Bromo zou nemen, ons verder ook de vulkaan op zou brengen, ons naar een andere vulkaan zou brengen (Itjen Plateau) en ons dan naar Yogjakarta zou brengen. Prima dus. We werden die zelfde avond dus nog met de taxi naar boven gebracht waar we in een hotel verbleven en waar we de volgende dag tot 2 uur in de middag in ons bed hebben lopen rotten omdat er verder helemaal niks te doen was in het gehucht.

27 juni moesten we om 3 uur op omdat we om half 4 werden opgehaald om de zonsopgang te kijken vanaf Mt Bromo. We gingen met een jeep die hele berg op en moesten toen nog een klein stukje verder de berg op lopen naar het uitzichtpunt. Vanaf daar konden we echt prachtig de zonsopgang zien, plus het hele uitzicht over de vulkanen en bergen. Echt een van de mooiste dingen ooit, wat een plaatje. Hierna werden we met de jeep naar Mt Bromo zelf gereden, wat een vulkaan is. We konden toen de krater beklimmen en dat besloten we maar te doen in 30 graden. En wat een muffe stoffige bende is het daar. Als je nog geen astma hebt, krijg je het daar wel. Hele zandbak in je longen. Maar toch de krater opgekomen en van het uitzicht genoten.

Vervolgens gingen we weer met de jeep naar het hotel om onze backpacks te pakken en weer naar Probolinggo te gaan waar de volgende bus op ons wachten. Deze bus nam ons mee, 7 uur, naar Itjen Plateau waar we in de avond aan kwamen en in het meest baggere hotel ooit moesten slapen. Niet al te lang helaas, we moesten weer om 3 uur op, dit keer op het Itjen Plateau te beklimmen (wat een hele actieve vulkaan is, 3 maanden geleden was hij nog gesloten omdat hij te actief was, toch best spannend dan). De klim naar boven bleek onwijs stijl te zijn en een uur te duren. Alhoewel het met ons fitnesslevel toch iets langer dan anderhalf uur heeft geduurd helaas. Wat een hel was dat zeg. En dan te bedenken dat super veel mannen daar werken en elke dag die klim 2 uur doen en vervolgens de krater in hobbelen met 2 manden, vervolgens de manden gevuld met ongeveer 80 kilo aan zwavel weer de krater mee op nemen en dan weer de berg af hobbelen, over kut banen gesproken. Wij waren na 1 keer klimmen al kapot en alles deed zeer. Toch besloten we de krater nog een stukje in de gaan want het was allemaal zo mooi daarboven. Ik vond bij het Itjen Plateau de krater echt nog 100x zo mooi als bij Mt Bromo, jeetje mina wat was dat mooi. We konden helaas niet heel ver te krater in omdat de zwavellucht gewoon echt te erg was en we zijn halverwege ongeveer omgekeerd. Toen weer de hele berg af, nog goed gespeurd naar Oerang Utangs, maar die konden we helaas niet vinden. Vervolgens zijn we begonnen aan de terug weg naar Probolinggo. Op de weg naar beneden wist onze chauffeur de auto nog in de greppel te rijden waardoor we bijna op onze kant lagen maar gered werden door bush bush. Wij via het raam naar buiten allemaal. Hele laadbak vol Indo's kwamen ons gelukkig helpen dus de auto was vrij snel weer uit de greppel, maar onze chauffeur vond het allemaal wel een beetje eng worden toen en besloot dat we maar een stuk moesten lopen. Luka en ik vonden het echter wel mooi geweest en besloten dan maar een stuk achter onze bus aan de liften, wat ook nog lukte ook. We mochten in stappen van een Indonesische man bij een oud Frans stel die er echt geen drol van begrepen en geen Engels konden, maar uiteindelijk wel doorhadden (na een hoop le autoooo boem!) dat onze bus een beetje gecrasht was. Gelukkig mochten we hierna de bus wel weer in en gingen we terug naar Probolinggo waar we op de bus stapten naar Yogjakarta. Deze busreis duurde de hele nacht en we hebben lekker kunnen tukken op de achterbank. Toen we de volgende dag aankwamen in Yogja bleek het echt een onwijs grote stad te zijn, dat was een tijdje geleden dat we dat hadden gezien. De vakantie periode was toen begonnen en daardoor bleek het vrij lastig om een hotel te vinden, maar gelukkig toch een gevonden. Het jammeren was toch wel dat we vlak bij een moskee sliepen en mijn god wat kan dat een lawaai maken, het is ook gewoon een beetje eng. We waren kapot van de reis en hebben nog even geslapen voordat we gingen shoppen. Yogja staat bekend om de Batik kunst en zijn art galleries en daar hebben we er dan ook heel veel van gezien. Verder is er gewoon een hele grote winkelstraat vol met irritante mensen die allemaal iets van je willen en naar je lopen te gillen. In de avond zijn we naar traditioneel Javaans ballet gegaan. Weer mooie mensen in mooie kostuums, de muziek was slaapverwekkend mooi en het had op zich vrij weinig met ballet te maken, maar goed, toch leuk om een keer mee te maken.

30 juni hadden we een tour geboekt naar Borobodur (de grootste Budhistische tempel in de wereld) en Prambanan (de mooiste Hindu tempel in de wereld). Weer lekker vroeg op en meteen moesten we alweer op de foto met allemaal Indonesische mensen die nog nooit een blond persoon hadden gezien. De eerste stop was Borobodur en dit was zeker erg indrukwekkend, alhoewel we allebei toch wel een beetje de enorme Budha op het dak misten. De mensen bij Borobudur vonden vooral ons heel erg indrukwekkend, hoewel de aandacht daar nog mee viel in vergelijking met Prambanan. Toen we daar aankwamen werden we werkelijk om de 2 minuten staande gehouden voor een foto, hele schoolklassen, 30 camera's op je zwetende kokosnoot, kleine kinderen, oma's, baby's in je armen, ouders, iedereen vond ons erg interessant. De tempel zelf is echt heel erg mooi, we werden alleen beetje afgeleid door al die handjes op je arm en de 'misssss can I take picture please?'

Op 2 Juli zijn we weer terug gegaan met de bus naar Bali. Dit avontuur bleek 24 uur in beslag te nemen en was niet de meest relaxte busreis van mijn leven. Maar het is goedkoop en ze brengen je helemaal naar Bali, dus moet niet zeuren. We hadden al besloten om nog even 3 dagen te chillen in Kuta voordat we terug moesten vliegen en daar souveniertjes te kopen en lekker nagels te laten doen, massage te nemen en gewoon even rust te nemen. We hebben hier 3 dagen heerlijk geshopt, mijn nagels zijn gedaan met allemaal leuke bloemetjes, we hebben een massage genomen (waar Luka's voeten nu blauw van zijn, is niet goed).

En toen op 5 juni was het alweer zo ver, de 3 weken zijn echt voorbij gevlogen. Maar wat waren het prachtige weken. We hadden 2 uur vertraging op Denpasar, dat was dan weer een beetje jammer, maar uiteindelijk waren we op 6 juni weer in Brisbane.

Op het moment dat ik dit blog aftyp zit ik op het vliegveld en over een paar minuten gaat ons vliegtuig boarden. Luka zit op de zelfde vlucht als ik, gaat alleen nog een dagje Singapore verkennen terwijl ik meteen door vlieg. Over 24 uur ben ik weer in Nederland, mijn god wat een raar idee. Wat zijn de 10 maanden snel gegaan en wat heb ik een geweldige tijd gehad, zou het zo overnieuw doen. Ik ga Australie ontzettend missen, dat weet ik zeker.

Dit was het dan, 10 maanden en het laatste blog.

Ik zie jullie allemaal weer in Nederland!

Tot snel, xxxx

Uluru plus Darwin

Wat gaat de tijd snel, het lijkt echt gister dat ik bij Uluru stond. Maar dat is toch echt alweer een week geleden. Veel gebeurd in die tijd ook.  Onze tourguide, Jason, had onze tour geboekt voor meteen de dag nadat we aan waren gekomen in Alice Springs. Dit betekende voor vrijdag 8 juni, 5 uur op, alles snel inpakken en gaan maar. De rit naar Uluru was ongeveer 6 uur dus we hebben wel nog even kunnen slapen. We hadden een vrij grote groep, maar opzich wel een gezellige. De eerste stop van de 3 dagen was bij Kings Canyon. Onwijs mooi gebied, rood gebergte en heel hoog. We zouden meteen lekker van start gaat met een wandeling van 3.5 uur. Het eerste gedeelte was het zwaarst volgens Jason en dat bleek ook geen grapje te zijn. Ben nog nooit van m'n leven voor me plezier zo'n stille trap op geklommen. Iedereen stijgerde in het begin nog vrolijk de trap op. Maar na 5 minuten waren zelfs de beste sporters compleet uitgeput. De wandeling verder was super mooi. We hebben zoveel moois gezien.  Na de wandeling moesten we naar het kamp, maar niet voordat er hout was gesprokkeld. Dit was voor de mannen natuurlijk een roeping tot hun oerinstinct en die gingen dan ook vrolijk de bush bush in om enorme bonen uit de grond te rukken. Zelf vond ik het wel mooi geweest nadat ik een tak van de grond had geraapt, Madelon daar in tegen had de smaak ook al te pakken en zag overal potentieel brandhout.  Bij het kamp aangekomen was het al donker en dan ook echt donker. Er waren geen lampen en alles moest met zaklantaarns. Kampvuur en het eten werd gemaakt en daarna konden we onze slaapzakken gaan halen. Iedereen kreeg een swag, was een soort jutezak is waar je jezelf bijna helemaal in kan ritsen en daar een matje in ligt. Nog wat extra hout op het vuur, drie truien over elkaar  en slapen. Onder de sterren, met temperaturen die tegen het vriespunt aan lagen. Op zaterdag moesten we ook alweer vroeg op. In het donker moest het kamp opgeruimd worden, hebben we ontbeten en toen allemaal de bus in want we gingen naar Kata Tjuta. Vanuit de bus hebben we toen voor het eerste Uluru/Ayers Rock gezien. En wat een gezicht ook. Ontzettend spectaculair, kon het bijna niet geloven. Bij Kata Tjuta gingen we ook een wandeling maken van ongeveer 4 uur. Was allemaal heel mooi en vooral ook leuk om de verhalen te horen over de aboriginals, die daar dus echt geleefd hebben en leven en op die plek nog steeds heilige rituelen uitvoeren. Hierna hebben we ren bezoekje gebracht aan het cultural centre. Waar ze 'sorry brieven' hadden van mensen die stukjes van Uluru hadden meegenomen en het nu weer terug wilden geven aan de aboriginals omdat ze dachten dat ze er ongeluk door hadden gekregen.  Toen was het tijd voor het gedeelte waar iedereen echt voor was meegegaan, Uluru. We hebben een klein stukje er langs gewandeld en hebben gekeken waar je omhoog kon klimmen. Niemand bij ons in de groep wilde klimmen, Uluru is heilig voor de aboriginal mensen en het beklimmen ervan zou je dus kunnen vergelijken met et beklimmen van een kerk. En s dat nog niet genoeg reden is, blijkt de klim ook nog eens immens zwaar en stijl de zijn en zijn er dus echt meerdere mensen al gestorven terwijl ze de klim probeerden te doen.  We hebben de zonsondergang bekeken en zijn toen doorgereden naar ons kamp, dat nu opgesteld was bij een camping. De tweede nacht onder de sterren volgde.  Zondag mochten we iets uitslapen, half 6 jeeh! Toen zijn we vertrokken om de zonsopgang te bekijken bij Uluru. Hierna hebben we in 2 uur om heel Uluru gelopen en zijn we begonnen aan de terug weg maar Alice Springs. Op de weg naar Alice hebben we nog even gestopt om een kamelenritje te doen. Wat was dat hilarisch. Madelon en ik samen op een kameel. Hobbel hobbel over een paadje. Toen liet de man er naast de kameel opeens rennen waardoor we er bijna nog van af vielen ook. Zo grappig. Aangekomen in het hostel hebben we nog een keer met de groep gegeten en zijn Madelon en ik roef gaan slapen.  De volgende dag moesten we om 4 uur opstaan om op tour naar Darwin te gaan (weer met Jason) compleet gekkenhuis. Madelon zou eerst tot en met Alice en Uluru bij me blijven maar besloot toen toch om mee te gaan naar Darwin.  De eerste paar uur hebben we vrij weinig van mee gekregen. Er stapten nog een Italiaanse jongen in en een (bleek achteraf) onwijs irritant Frans meisje. We zijn gestopt bij het enige echte spacetown, waar blijkbaar heel veel UFO's worden gespot. Daarna hebben we nog even gelopen bij de Devils Marbles en toen waren we alweer 900 km verder in de middle of nowhere. We sliepen in een soort motel bij een pub en dat was heel gezellig allemaal.  Dinsdag zijn we naar twee echte natuurlijke hotpools gegaan. Waarvan een heel mooi en relaxt was en de andere was meer een soms wat viezige sloot waar je de bodem vaak niet eens van kon zien. We gingen de rivier maar afzwemmen, bleek nog vrij lastig te zijn met allemaal boomstronken waar je tegen aan kon knallen. Hierna hebben we in een keer de rest de 600 km afgelegd. Toen waren we alweer in Darwin. Jason had ons gevraagd om te flyeren die avond, in ruil voor gratis drinken en eten. Uiteindelijk was het meer een kwestie van: stilzitten en mooi wezen, met een gratis cocktail. Dus dat was prima. Onwijs leuke avond gehad en minder leuke ochtend toen we allebei met een hangover moesten opstaan.  Madelon ging die zelfde dag weg in de avond en dat vind ik nog steeds erg jammer. We hebben een maand samen gereisd en onwijs veel mooie dingen gezien en vind het echt jammer dat dat voorbij is. Gister ben ik met een tour naar Litchfield National Park geweest en dat was heel leuk. Eerst mochten we een slang vasthouden, waar ik mezelf verbaasde door hoe rustig ik bleef, maar dat kwam misschien mede door gebrek aan slaap. Vervolgens gingen we op een bootje opzoek naar wilde krokodillen. Wat een coole beesten blijven dat, meters lang en ontzettend lui. Maar toch bestaan ze al sinds de dinosaurussen. Litchfield zelf was het volgende op het programma. We hebben daar gezwommen bij watervallen en in kleine badjes.  Alweer bijna mijn laatste blog! 9 maanden verder en nu breekt toch echt het laatste gedeelte van mijn reis aan. Op het moment ben ik nog in Darwin, lig ik in het park in de zon en moet ik nog twee uur wachten totdat ik op de shuttlebus naar het vliegtuig moet. Paar uur later ben ik dan alweer in Bali - Indonesië. Tijd gaat zo snel! Tot snel! 

Great Ocean Road en de Grampians

En daar ben ik weer! Ik heb nog nooit zoveel achter elkaar gepost. Maar er gebeurd nu zoveel dat het gewoon verteld moet worden. Het is overigens de tweede keer dat ik dit blog schrijf aangezien mijn telefoon het grappig vond om het hele blog te verwijderen.  2 juni zijn we vanuit Melbourne met een nieuwe wicked camper op weg gegaan maar de Great Ocean Road. De camper was duidelijk een stuk ouder dan die in NZ, handgeschakeld, krakend en gewoon een beetje zielig.  Na 2 uur rijden waren we er dan officieel, het begin van de Great Ocean Road. Wat een weg! Prachtige blauwe wilde zee, ruige kliffen, geweldig. Na een uur rijden zijn we op zoek gegaan naar wilde koala's in een klein plaatsje. We konden ze niet vinden aangezien we blijkbaar blind zijn en nog geen koala hadden gezien als hij op ons hoofd zat. Maar na wat hulp van een hele aardige meneer, die het geen enkel probleem vond dat we zijn rustige middag thuis verstoorden door aan te kloppen, hadden we er toch een gevonden. Na de eerste volgde er vele meer en zijn we met de camper verder het boos ingereden maar we ook nog verrast werden door 3 wilde kangaroes. Ergens ver in het regenwoud was ons vertelt dat er glowworms zouden zitten, dus hebben we onze camper ergens diep in het woud gezet en zijn we gaan wachten tot het pikkedonker. Geen mens te bekennen, niemand die ons zou horen mocht er iets gebeuren. Dus dit staat wel zeker hoog op het lijstje: dingen die je ouders een hartaanval bezorgen als ze het wisten. Maar het was alle spanning waard. Er waren niet zo heel veel gloeiwormen. Maar die er waren deden goed hun best en dat maakte het heel sprookjes achtig. 3 juni zijn we terug gereden oer het bospaadje terug maar de bewoonde wereld. Een grote groep wilde papegaaien was beneden aan het wachten om gevoerd te worden. En dus met een broodje inde hand en met 10 enorme zoomlenzen in ons gezicht van klein China hebben we de vogeltjes gevoerd. Madelon had de tijd van haar leven en had het liefst voor altijd brood gevoerd maar dat kon natuurlijk niet. We zijn doorgereden naar het hoogtepunt van de GOR, de Twelve Apostles. Wat een bizar gezicht is dat. Vooral ook omdat je dat beeld echt overal voorbij ziet komen, op kaarten, foto's etc. En toen stonden we er opeens voor. Wat een geluk. Hierna hebben we de Londen Bridge nog bezocht en nog wat andere mooie uitzicht punten.  Wat een aanrader is de Great Ocean Road, het is zo'n ontzettend mooi stukje Australië! We hadden een druk schema en moesten dus meteen doorrijden naar de Grampians, waar we hebben overnacht op een trucker rust stop, altijd gezellig.  4 juni was het tijd voor wat hoogtepunten van de Grampians, The Balconies en de McKenzie Falls. De Balconies waren bizar mooi, we hadden pech met het weer en konden het uitzicht niet echt zien, maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben de Balconies beklommen (als iemand dat had gezien waren we waarschijnlijk neer geschoten, but we're living on the edge!) en hebben erg mooie foto's gemaakt.  Het was al wat later toen we bij McKenzie aankwamen, we hebben even koffie gedronken met twee Franse broers, en hebben toen toch de wandeling naar de watervallen gemaakt. De wandeling bestond vooral al 1000 traptreden, glibberig en al, het verbaast me dus nog steeds dat ik niks heb gebroken. Naar beneden ging goed, de watervallen waar heel mooi, het begon alleen te schemeren en dus kondn we niet te lang blijven. De weg omhoog is alsof je Frodo bent die naar Mordor klimt, niet normaal stijl. Meer dood dan levend kwamen we dan ook bij de camper aan.  We besloten toen de camper op de parkeer plaats te laten staan zodat we de volgende dag nog een keer terug konden bij dag licht.  5 juni zijn we begonnen met de McKenzie Falls weer. Rollend naar beneden en huilend omhoog. Maar het was het waard.  Hierna zijn we ook nog even terug gereden naar de Grampians waar het uitzicht nu wel onwijs mooi was.  Na Aboriginal schilderingen te geven bezocht, hebben we nog even gestopt bij de Giant Koala, om vervolgens te beginnen aan een 6 uur durende rit naar Adelaide. Daar aangekomen hebben we de camper ergens in een afgelegen woonwijk gezet, heeft Madelon een half uur lopen kloppen op een deur om te vragen of we daar mochten staan en kwamen we er achter dat elk half uur en vliegtuig heel laag over kwam vliegen. Maar we hadden tenminste een slaapplaats.  6 juni moesten we onze camper weer inleveren, hebben we adelaide even bekeken en zijn we vervolgens door een hele aardige gast naar het station gebracht. Waar de Ghan trein al op ons stond te wachten. 25 uur in de trein zitten volgde. Door waarschijnlijk het meest dode en saaie landschap, dwars door het midden van Australie, naar Alice Springs. Wel weer een avontuur en zeker leuk om een keer gedaan te hebben.  7 juni kwamen we eindelijk aan in Alice. We hadden niks geboekt, maar dat bleek geen probleem te zijn. Binnen een uur was ons hostel geboekt en waren we op de 3 daagse tour geboekt die de volgende dag al weg zou gaan.  Ik zit ondertussen sinds gister al in Darwin, maar de Uluru tour en de reis van Alice naar Darwin zijn een te groot verhaal om hier nog bij te zetten dus daar zal ik een apart blog van maken. Zo blijf ik ook bezig en hebben jullie ook wat te doen ;)  Liefs vanuit 31 graden en vanaf een strandstoel!

Nieuw Zeeland

13 mei ben ik na een hoop gedoe vertrokken naar Auckland (ik had me natuurlijk weer eens vergist in de tijd van de vlucht, kwam daar om 4 uur 's nachts achter, had maar 1 uur slaap gehad en heb toen Jeanet ongeveer uit haar bed moeten halen om me weg te brengen. Wat ze gelukkig en heel lief deed waardoor ik toch nog ruim op tijd was). Ik was de eerste die in Auckland aankwam. Luka zou 2 uur later aankomen en Madelon weer twee uur later. Ik ben toen in mijn eentje een beetje rond gaan wandelen in mijn winterkloffie, want het was toch echt al meteen een stuk kouder in nieuw Zeeland.  Uiteindelijk was de hele groep dan toch bij elkaar en zijn we met ze alle naar de skytower gegaan, waar van uit je over heel Auckland en omstreken kan kijken. Dit hebben we de volgende ochtend nog een keer gedaan zodat we de stad bij dag en bij nacht konden zien. Die zelfde dag (maandag) gingen we onze camper ophalen. Een echte mooie wicked camper, met prachtige graffiti schilderingen en de onwijs classy tekst: 'I quite the band so now I'm just playing with myself'. We wilden meteen door rijden naar de waitomo caves om daar te slapen, dit werd alleen iets moeilijker gemaakt doordat we totaal de verkeerde kant op reden. Maar uiteindelijk hadden we het dan toch gevonden. Onze eerste nacht hebben we daar in hef pikkedonker doorgebracht. Toch best spannend om met 3 meiden in het pikkedonker ergens langs de kant van de weg te staan terwijl er verder niemand is.  Dinsdag: eerste nacht hadden we overleeft. We wilden gaan raften in de caves maar dat duurde helaas allemaal net iets te lang. En toen kwamen we er ook nog eens achter dat we een lekke band hadden. Toen de man van wicked camper had gevraagd of hij moest uitleggen hoe we een band moesten vervangen hadden we allemaal blij 'nee hoor, we vinden wel iemand die het voor ons doet' geantwoord, in de veronderstelling dat we dat nooit zouden hoeven doen. Nu moesten we dus toch iemand gaan vinden aangezien we zelf niks konden. Gelukkig werkte er een aardige kiwi bij de caves die de band heeft verwisselend en aardig genoeg ook nog zijn muts had achter gelaten voor de koude winter nachten.  Hierna zijn we doorgereden naar rotorua, waar geisers zijn. Hele bizarre wandeling van anderhalf uur ongeveer tussen allemaal stomende massa's en gifgroen water en vooral veel stinkende modder poelen.  Na deze wandeling zijn we doorgereden naar lake taupo. Waar we wakker werden gemaakt door een man van de beveiliging omdat we niet mochten overnachten waar we stonden.  Woensdag: bij lake taupo hebben Luka en Madelon geskydived. Hierna zijn we door Tongariro National Park (waar het opeens vol begon te sneeuwen) doorgereden naar Palmerston North waar een vriend van Madelon uit Nederland tijdelijk woont.  Donderdag: tot ongeveer 3 uur in de middag zijn we bij JP gebleven, hebben we de stad bekeken en lekker uitgeslapen in een normaal bed.  Hierna zijn we doorgereden naar Wellington (hoofdstad van Nieuw Zeeland). Het was donker toen we aankwamen dus we wilden eigenlijk meteen een slaap plek vinden. Uiteindelijk werd het de wijk Brooklyn (klonk zo leuk), naast de plaatselijke kerk. Onder het mom van: bij de kerk is altijd iedereen welkom.  Vrijdag: voordat we naar de Ferry gingen, zijn we nog even naar het Tepapa museum geweest om de internationaal befaamde giant squid te zien.  Hierna gingen we op de boot richting Picton op het zuidereiland. De overtocht was zo mooi, lord of the rings achtige landschappen, dolfijnen en mooie baaien. Bij Picton aangekomen zijn we meteen doorgereden naar Nelson waar we hebben geslapen bij een voetbal veld.  Zaterdag: we werden wakker gemaakt met de iets wat late boodschap: 'you can't camp here overnight' van een vader van een van de voetbalkindjes. Maar aangezien we al weer wakker waren geworden konden we er vrij weinig aan doen.  We zijn door gereden naar het Abel Tasman National Park, waar de wandeling toch een beetje tegenviel. Doorgereden tot ergens tussen Abel Tasman en Franz Joseph gletsjer en toen de van ergens langs de highway gezet.  Zondag: bij de Franz Joseph gletsjer wilden Luka en ik heel graag een heli-hike doen. Omhoog naar de gletsjer met en helikopter, afgezet worden bovenop de gletsjer en dan met een tourguide wandelen en klimmen over en vooral ook door en onder de gletsjer. We zaten tot ons geluk weer bij Aziaten in de groep, hoewel we nu nog wel echt geluk met ze hadden omdat mijn camera het niet deed en zij allemaal foto's van ons wilden maken en wilden mailen. Dit leidde wel ertoe dat we op de grond door de sneeuw moesten kruipen, want dat zou een leuke foto opleveren. Het wandeling was echt zo vet. We werden door allemaal onwijs smalle spleten gejaagd tussen twee ijswanden in. We moesten door holen en langs meters hoge lichtblauwe ijsmuren. Na deze geweldige ervaring zijn we met z'n 3e naar de hotpools gegaan om op te warmen en daarna naar het huis van de tourguides om een drankje te doen en omdat we daar onze camper in te tuin konden zetten zodat we niet meer naar een plek hoefden te zoeken.  Maandag: op maandag zijn we van Frans Joseph doorgereden naar Queenstown. Wat echt ontzettend mooi tussen de bergen en aan een meer ligt. Queenstown is ook gewoon echt een heel leuk stadje en volgens mij kan je er ook heel leuk stappen maar dat hebben we niet uitgeprobeerd. Wel heeft Luka de beste burger van de wereld gehad daar, wat toch alweer een ervaring opzich was.  Dinsdag zijn we doorgereden naar Milford Sound over een weg die echt een van de mooiste wegen ooit is. Bergen met watervallen overal, meren, bos, echt prachtig. Milford Sounds bleek alleen echt te bestaan uit 10 mensen en een kolonie pinguïns. Het was ook nog eens pokkenweer.  Woensdag:  bij Milford Sound kan je hele mooie cruises maken, dus Madelon en ik besloten het er dan maar van te nemen en een cruise te maken. Het was nog steeds rot weer, maar volgens de lokale bevolking was het dan alleen nog maar mooier. En dit bleek ook wel echt waar te zijn. De bergen lagen tussen en achter mist dus het landschap werd heel mysterieus plus er waren ontzettend veel watervallen waardoor het net leek alsof ze aan het huilen waren. Nadat we ook nog zeehonden hadden gezien was de dag compleet. Na de cruise zijn we meteen doorgereden naar lake Tekapo. Dit was de langste rit, 6 uur ongeveer.  Donderdag: doorgereden naar Akaroa. Daar hebben we Shah gezien, die vanaf de 3e bij me in de klas heeft gezeten. Heel gek en leuk om hem te zien aan de andere kant van de wereld.  Vrijdag: dag van de dolfijnen tour. Zwemmen met dolfijnen terwijl het buiten ongeveer 10 graden was.  Madelon en ik hadden geboekt, wetsuit aan, handschoentjes aan, mooie schoenen aan en op de boot. Helaas hadden de dolfijnen er vrij weinig zin in en hebben we ze dus niet gezien, laat staan er mee gezwommen. Heel erg balen natuurlijk! We hebben nog even in een cafeetje gezeten om ons verdriet weg te drinken, waar opeens alles begon te schudden. Heel kort maar, dus het leek net alsof het een vrachtwagen was die langsreed. Maar het was toch echt een aardbeving vanuit Christchurch. 5.2 op de schaal van Richter.  Later zijn we doorgereden naar Christchurch. Zaterdag moesten we de camper inleveren, we vonden het dus wel een goed idee om er eerder te zijn zodat we de stad konden bekijken.  Zaterdag hebben we vrij vroeg de camper ingeleverd en zijn we de stad in gegaan. Christchurch is echt een soort spookstad geworden door de aardbeving van 8 maanden geleden. Heel veel gebouwen zijn ingestort en het hele stadscentrum is afgesloten. Het was ook echt een hel om een hostel te vinden, want elk hostel dat genoemd werd in de lonely planet was gesloten door instorting. Eigenlijk was er dus echt geen ruk te doen. Ze hebben wel leuk containers naast elkaar gezet en daar winkeltjes en kofietentjes in gebouwd. Maar dat is ook de enige plek in Christchurch waar leven is.  Zondag zijn we toen weer terug gevlogen naar Melbourne. Luka is naar broome gevlogen en die zie ik pas weer in Indonesië.  Verder hebben we ongeveer 3000km gereden, hebben we het noorder en het zuider eiland gezien, hebben we 2 weken lang geslapen in een drie persoons camper die toch echt niet voor 3 personen gemaakt was, hebben we 80 gereden terwijl de klep van de achterbak nog open stond, hebben we 2 weken lang het kabeltje voor de ipods met heel veel liefde moeten behandelen en hebben we vooral heel veel lol gehad.  Melbourne was geweldig. We sliepen bij een kennis van Madelon in huis. Dus dat was sowieso relaxt. We zijn twee dagen de stad in geweest, hebben 2 uur gewacht op pinguins die niet kwamen opdagen, zijn wezen stappen, hebben heel veel sushi gegeten en hebben we een dag rond geslenterd op de markt en echt geweldige yoghurt gegeten. De andere twee dagen hebben we uitgerust en the lord of the rings gekeken, want dat was toch echt een must na nieuw Zeeland.  Nu zijn we in onze nieuw wicked camper met zijn tweeën op weg naar de great ocean road en de grampians. Deze camper is hand geschakeld, kraakt en is echt een stuk ouder dan de vorige. Maar zolang hij het deze 4 dagen nog maar doet is het prima.  Liefs vanaf de great ocean road

Sophie in Oz

Na 8 maanden was het dan zo ver, au pair af. Nieuwe au pair ingewerkt en klaar. Zo raar en ook zo moeilijk. Ga iedereen en ook vooral de kids zo onwijs missen. Sophie kwam aan de dag na mijn laatste dag als au pair. Super leuk en het voelde ook weer meteen zo vertrouwd. Haar vader had voor ons geregeld dat we in echte luxe konden leven voor 2 weken door ons in het holiday inn in brisbane te plaatsen. Erg veel tijd om een jetlag te hebben heb ik Sophie niet gegeven. De dag na haar aankomst hadden we meteen onze vlucht naar cairns geboekt. Waardoor we al om 4 uur in de ochtend op moesten, wat niet een heel groot succes was. Maar hierdoor konden we wel toen we in cairns aan waren gekomen meteen door met de skyrail.  Een soort ski lift die ver boven het regenwoud loopt. Je kan op verschillende stations uit stappen om te genieten van het uitzicht.  Het eindpunt van de skyrail was een klein dorpje waar werkelijk geen ruk te doen was. Er waren 4 wild life parken die allemaal entree kosten, was dus wel weer goed geregeld. Uit pure verveling hebben we toch maar 3 van de 4 parken bezocht. Een park met de meest giftige beesten van australie, het vogelpark (waar vogels op je gingen zitten zonder enige vorm van waarschuwing. Zo kreeg ik een blauwe papegaai op m'n schouder en werd ik gebeten door een lorikeet terwijl ik hem een stukje fruit wilde geven maar blijkbaar was dat niet goed genoeg) en als laatste een inimini park met koala's en kangaroes. Dat laatste park vond Sophie vooral heel leuk want daar kon ze een koala knuffelen en ermee op de foto. Plus kangaroes voeren! Dit laatste was nog een hele uitdaging aangezien ze ongeveer twee meter van een liggende kangaroe af ging zitten waardoor hij niet bij het eten kon en hij had toch ook echt geen zin om zelf dichterbij te komen.  De terug weg naar cairns was via een onwijs oude trein door het regenwoud heen. Het duurde alleen wel allemaal net iets te lang en het was net iets te saai. Dus we vielen allebei half in slaap.  Dag daarna hadden we een tour geboekt naar het great barrier reef. We waren gezegend met het gezelschap van ongeveer 100 Japanners, altijd fijn. Het great barrier reef was echt geweldig, zelden zo iets moois gezien. We hadden een onderwater camera gehuurd dus hebben alles op de foto kunnen zetten. Het koraal was prachtig, vissen in alle kleuren van de regenboog, helder water en we hebben ook nog eens nemo gevonden.  De derde en laatste dag hebben we voordat we weer terug vlogen naar brizzie een scooter gehuurd waarmee we 4 uur konden rond crossen door cairns en omstreken. Dat was zo leuk. In het begin waren we net twee oma's op een rolator met de snelheid die we hadden (30 km/h lijkt echt 130 op een scooter), maar dat ging aan het eind toch een stuk beter.  Terug in brisbane hebben we eigenlijk vrij weinig gedaan, geshopt, gekletst en vooral veel uitgerust. Zondag was Creamfields festival, met David guetta. Super mooi weer en hele relaxte muziek. We hadden zo'n geluk!  Moreton Island was het volgende wat op het programma stond. Dinsdag gingen we er heen om daar 1 nacht te slapen in het resort en om de dolfijnen te voeren. Dinsdag zelf waren we met een tour, we zijn naar de lighthouse geweest, hebben rond gereden in een 4WD en heben gesandboard, wat natuurlijk altijd heel erg leuk is. Vooral de laatste keer toen we samen mochten en ik op Sophie moest liggen en w samen vooral heel erg veel zand aan het happen waren.  In de avond, nadat we er ongeveer een uur over hadden gedaan om ergens te kunnen eten, gingen we naar de pier waar de dolfijnen zouden zijn. Ze waren allemaal al keurig aan het wachten totdat we een voor een het water in zouden gaan. Visjes in de hand en camera in de andere en zo het water in. Elke rij had een 'eigen' dolfijn en zo ging het nog best snel. De dolfijn pakte het visje zelf uit je hand en hij kwam dus heel erg dichtbij. Zo vet.  De dagen daarna hebben we weer eigenlijk alleen maar heel veel uitgerust en rond geslenterd. Behalve de ochtend dat we om half 7 in de ochtend wakker werden gemaakt door het brand alarm dat onwijs hard in onze kamer aan het loeien was. Maar volgens de receptie die ook vrolijk bleef omroepen, moesten we gewoon blijven waar er waren terwijl zij het onderzochten en ons vooral geen zorgen maken. Uiteindelijk was er gelukkig niks aan de hand maar ben wel benieuwd hoe ze het voor zich hadden gezien als opeens het hele gebouw in de dik stond. Aangezien wij op 14 hoog zaten was het wel vrij vervelend geweest als we alles per trap naar beneden hadden moeten lopen.  Zaterdag ochtend moesten we weer ontzettend vroeg op omdat Sophie naar het vliegveld moest. Afscheid nemen was niet leuk, had liever gehad dat ze nog hier was en met me mee was gaan reizen. Maar mevrouw de excellent student moest terug om haar tentamens af te ronden met het gemiddelde van een 9.  Zondag ben ik toen zelf doorgevlogen naar Auckland, nieuw Zeeland. Maar daar in het volgende blog meer over! Nog even een kleine correctie. Hoewel ik heel graag tot 9 juli in australie zou blijven vlieg ik toch echt al de 8ste naar huis. Ik sta dus 9 juli op Schiphol voor de liefhebbers :) Xxxx

Op Cruise Control

Hoi allemaal!

Veel gebeurd de afgelopen weken. Ik had anderhalve week vakantie omdat het Pasen was en in die tijd heb ik natuurlijk zo veel mogelijk proberen te doen.

Het eerste weekend ben ik met Lisanne en Milou naar Byron Bay gegaan, met de auto dus dat was wel zo relaxt. Lekker 2 avonden uit geweest en gewoon een beetje relaxen. Lisanne en ik zouden meteen na Byron op roadtrip gaan maar dat hebben we uiteindelijk uitgesteld tot maandag, omdat we te moe waren.

Maandag kwam Lisanne dus met de auto naar mij, lekker vroeg. De eerste stop hadden we bedacht in Bundaberg. 4 uur lang, de muziek lekker hard, auto op cruise control (hints de titel, zo hebben we ongeveer de hele rit gereden) en gaan maar. In Bundaberg is eigenlijk niet heel veel te beleven, het is een leuk stadje maar gewoon niet heel boeiend. Wat wel bijzonder is daar, is dat je daar zee schildpadjes kan zien uitkomen, alleen in het seizoen. We hadden geluk, het seizoen was nog niet afgelopen. We besloten dus om er maar meteen dezelfde avond heen te gaan. Daarvoor dachten we nog even snel een andere toeristische attractie te bezoeken, de Mystery Craters. Het klonk allemaal een stuk interessanter dan het eigenlijk was. Het waren eigenlijk gewoon een paar vage gaten in de grond met een hek er om heen. En daar moesten we dan 7.50 voor betalen.

Om 7 uur moesten we bij de schildpadjes zijn, we wisten eigenlijk totaal niet wat we konden verwachten, maar we kwamen er al snel genoeg achter dat het wel eens heel lang kon duren voordat we iets zouden zien, ALS we al iets zouden gaan zien. Om half 11 werden we uiteindelijk opgehaald als laatste groep. Bleek dat het nog niet eens zeker was dat we een nest te zien zouden krijgen maar we wilden ons in ieder geval even een leeg nest laten zien, jippie. Toen de mevrouw lekker aan het graven was lag er toch nog een baby schildpadje onder het zand. Hadden we er in ieder geval een gezien. Gelukkig werd onze ranger gebeld dat er toch een nest was gevonden en konden we plaats nemen rond een hoop zand waar een voor een hele kleine schildpadden uit kwamen. Zo schattig en het duurde zo lang voordat al die beestjes uit het zand waren. We hadden het geluk dat we in de groep zaten bij een ontzettend irritant stel Aziaten en een groep Fransen die al net zo achterlijk waren en zo laat op de avond is dat niet heel goed voor het geduld en humeur. De schildpadjes moesten naar de zee, ze volgen dan het licht van de maan maar nu wilden ze het toch iets versnellen en moesten sommige van ons ze helpen met zaklampen. De rest moest op geruime afstand gaan staan zodat we niet op de schildpadden zouden gaan staan. Uiteraard bleven alle Aziaten lekker dichtbij staan en moesten de schildpadjes steeds uitwijken voor hun voeten die maar in de weg bleven staan.

De volgende dag, nadat we een nogal korte nacht hadden gehad in een best wel crappy hostel (geen stopcontacten, om 6 uur in de ochtend was het halve hostel bezeten en werden alle deuren steeds achter elkaar dicht gesmeten) wilden we door rijden naar Mackay. Maar niet zonder een bezoekje te brengen aan de rum fabriek (Bundaberg Rum??!). In de fabriek kregen we een tour en mochten we ook nog eens 2 glazen rum proeven, lekker om 11 uur in de ochtend. Daarna zijn we door gaan rijden, Mackay bleek alleen iets te ver weg te zijn dus we stopten in Rockhampton, waar echt helemaal niks te doen is. We hebben er eigenlijk echt alleen gegeten en geslapen en we hebben nog een rondje gelopen over de kermis. Maar na een attractie hadden we het eigenlijk al wel weer gezien, wat was dat eng. Keihard draaien, op en neer, gekraak, roest, het was vragen om problemen.

De dag daarna kwamen we aan in Mackay, waar we lekker een kamer voor ons tweeën hadden. In Mackay hebben we toen in een restaurant krokodillen- en kangaroo vlees gegeten. Kangaroo had ik al eens gegeten en is eigenlijk heel lekker. Krokodil was de eerste keer en was eigenlijk een beetje raar. Vrij taai, lijkt een beetje op kip, maar heeft een andere structuur ofzo.

Rondom Mackay liggen twee grote nationale parken, we zijn daar op donderdag heen gereden. We hadden de dag ervoor besloten dat we forest flying wilden doen, dus dat was het plan. Na met de auto eerst normaal over de weg in de middle of nowhere te rijden moesten we nog verder de bush bush in, alleen dan niet op een geasfalteerde weg, dwars door water en over zandweggetjes. Maar uiteindelijk hadden we het dan toch gevonden. Enorme vleermuizen vlogen er rond en dat was toch wel even een twijfelmomentje aangezien ik het toch niet heel erg heb op die beesten. Maar toch doorgezet. We kregen een mooi tuigje om en mochten eerst even oefenen. Forest Flying is eigenlijk een soort tokkelen, alleen ga je dan niet keihard naar beneden, maar je gaat over het regenwoud en je kan jezelf afremmen om rond te kijken en gewoon zelf beslissen hoe hard je gaat. Klinkt allemaal heel eenvoudig maar was toch wel iets lastiger bleek. Om bij de baan te komen moesten we eerst een aardig eind omhoog lopen, we hadden al een enorme spin gezien dus we waren aardig op ons hoeden. Ik was net lekker aan het klagen dat het zo vermoeiend was toen de man van het Forest Flying opeens een slang boos maakte. Toen waren we wel echt bereid om die volledige berg weer in volle vaart af te rennen. Gelukkig is niemand gebeten en was de slang vrij snel weg na zijn punt te hebben gemaakt. Toen kwam er ook nog bij dat er in de bomen ook nog wel eens pythons kunnen zitten, maar no worries, die doen verder niks. Behalve naar je kijken en gewoon creepy zijn. Het Forest Flying was heel vet, Lisanne ging eerst in volle vaart naar het eerste platform. Daarna moest ik met de camera, dus ik moest zachter, was alleen moeilijk dan het lijkt om met camera in de hand jezelf af te remmen en dan zo dat je nog wel gaat en je niet jezelf de halve baan over moet slepen. Wat ook nog tricky is, is dat er overal gewoon bomen staan waar je soms rakelings langs gaat. Plus enorme palmbladen die in de weg hangen en die je maar gewoon uit de weg moet trappen, waarna je ze vervolgens gewoon vol in je gezicht krijgt. Lisanne heeft op de weg naar het laatste platform nog een enorme spin uit de weg geruimd, als een soort silent ninja met haar voeten. Was toch wel blij dat ik niet eerst hoefde want dan was ik waarschijnlijk gewoon weer de terug gegaan naar het platform. Verder vlogen er de hele tijd vleermuizen rond je hoofd, was ook wel weer een ervaring.

Hierna zijn we door gereden naar Airli Beach, waar de Whitsundays liggen. Prachtig is het daar, lichtblauwe zee, mooie eilanden, lekker weer. We hebben die dag meteen een tour geboekt op een zeilboot en skydiven, wat toch wel een zenuwslopende beslissing was.

Vrijdag hebben we de hele dag op een zeilboot gezeten, we zijn rond, tussen en langs de eilanden gevaren. Hebben een uurtje op Whitehaven Beach mogen liggen (het fijnste zand ooit) en hebben een tijdje mogen snorkelen tussen hele mooie koraalriffen. Het was super warm, dus we waren wel weer lekker een beetje verbrand.

Zaterdag was DE dag. De hele dag waren we zenuwachtig, want we werden pas om half 4 opgehaald. Toen werden we ook nog eens gebeld om kwart over 3 dat het langer zou duren, dus toen zaten we helemaal te stressen. Uiteindelijk toch dat vliegtuig in, mooie interviews gedaan voor onze dvd's en gaan maar. We vlogen boven de Whitsundays en dat was zo mooi, je kon alle eilanden zien liggen, echt een soort paradijsje. Toen was het tijd om te springen, we zaten ondertussen al helemaal vast gebonden aan onze instructeurs. Eigenlijk heb je helemaal geen tijd om na te denken over het vallen, het is gewoon een kwestie van gaan. 30 Seconden vrije val, toen ging de parachute open. Wat was dat vet, heb nog nooit zo iets mee gemaakt en het is heel moeilijk te beschrijven. Het uitzicht was prachtig en het was zo'n ervaring. Heb er een mooie film (en foto's) van dus mocht iemand die ooit nog willen zien.

Zondag hebben we eigenlijk niks gedaan, even uitrusten voor de volgende dag, want dan zouden we weer terug gaan rijden.

Het oorspronkelijke plan was om er weer 3 dagen over te doen, maar we vonden het eigenlijk niet heel erg nodig om er langer over te doen dan strikt noodzakelijk. Wat er toe leidde dat we uiteindelijk in een stuk hebben doorgereden, 15 uur, bam. We kwamen midden in de nacht aan, maar we sliepen tenminste wel in een normaal bed, zonder dat je je zorgen hoeft te maken dat je iemand wakker maakt als je laat binnen komt.

Mijn au pair tijd zit er bijna op, nog 2.5 weken waarvan 1 met de nieuwe au pair. Heel gek, het is zo snel gegaan. Daarna komt Sophie hier 2 weken heen en dan staan er allemaal leuke dingen op het programma (Cairns, Moreton Island, Creamfield festival met de one and only David Guetta). Dan gaat het echt beginnen, 2 weken Nieuw Zeeland met een camper, reizen van Melbourne naar Adelaide (Great Ocean Rad), met de trein van Adelaide naar Alice Springs (Uluru/Ayers Rock) en dan met de trein naar Darwin. Daarna als klap op de vuurpijl nog 3.5 weken naar Indonesie met Luka. Lekker rondtuffen op een scootertje en lekker alles een beetje zien. Mijn vliegticket is om geboekt, ik vlieg nu 9 juli naar huis en kom dan 10 juli aan. 80ste keer ongeveer dat ik de datum verander, excuses voor het ongemak, mijn pa heeft ook al zijn halve agenda opnieuw moeten indelen omdat ik steeds alles verander. Maar 10 juli!

Liefs!

Bijna 6 maanden!

Lieve allemaal,

Ik ben al bijna 6 maanden weg, man wat gaat de tijd snel!!

En wat heb ik al lang niet meer geschreven, oeps. Veel gebeurd, veel te druk gehad. Maar bij deze toch weer even een update.

Laatste keer dat ik schreef waren ik en mijn vader op weg naar Sydney. We zijn twee dagen in Sydney geweest, lekker rondgewandeld en rond gekeken. Daarna zijn we nog een dag naar de Blue Mountains gegaan. Het was alleen ontzettend mistig (en koud) en daardoor konden we eigenlijk niks zien. We hebben uiteindelijk wel de Three Sisters gezien, die kwamen onder de mist vandaan. Heel mooi. Na de Blue Mountain zijn we weer terug gegaan met de auto.

De laatste week dat mijn vader hier was moest ik werken en heeft hij lekker Brisbane verkend. Hij was er nog toen ik jarig was, dus dat was wel heel leuk. Mijn hostfam had een taart gekocht en cadeautjes, dus dat was om 7 uur 's ochtends een hele leuke start van de dag! Het regende wel helaas, had dus net zo goed met mijn verjaardag in Nederland kunnen zijn. In de avond ben ik met vrienden wat gaan drinken in de stad en dat was natuurlijk ook super gezellig. Was wel echt kapot de volgende dag toen ik na 4 uur slaap weer aan de bak moest.

Vrijdag 20 januari heb ik mijn verjaardag 'echt' gevierd. Met een hele Ozzie barbecue en aardig wat flessen wijn.

Ergens daarna is er ingebroken in ons huis. Vrij kut. Mijn laptop en die van mijn hostfamilie zijn gejat, mijn portemonnee, ipod, rijbewijs. Eigenlijk alles behalve mijn telefoon (die had ik bij me). Ook alles van mijn hostfam was gejat. Zo irritant. Ze zijn ook nog via mijn kamer naar binnen gekomen, dus sinds die tijd gaat mijn deur naar buiten niet meer open. Gelukkig kwam Luka langs om me te steunen met al het verlies en om me gezelschap te houden.

2 Februari was Nairi hier in Brisbane. Super leuk en ook wel een beetje raar om haar hier te zien. Maar was echt super. Heb haar een beetje rondgeleid, maar we zijn al snel gaan zitten bij het Max Brenner chocolat cafe. Nairi ging met haar tour groep een stadswandeling door Brisbane maken en die heb ik heel actief ook mee gegaan, met 30 graden.

Het weekend van 4 en 5 februari heb ik aan de Gold Coast doorgebracht met Madelon en Anna (Finse au pair). Lekker rustig aan, beetje surfen, beetje shoppen (of in mijn geval, geef al je geld zo snel mogelijk uit aan dingen die je absoluut niet nodig hebt), beetje op het strand liggen. Zaterdag hebben we dus geshopt, nadat we bijna waren gestorven van de honger, maar sushi maakt veel goed. Zondag hadden we om 8 uur een surfles. Voor Madelon de eerste, en het had voor mij ook net zo goed de eerste kunnen zijn want ik ben echt een soort dronken idioot op dat board. Tenminste voor die les, in die les heb ik eindelijk, na veel vallen en opstaan, echt gestaan op het board. Gewoon eindelijk een 'echte' golf gepakt! Groots moment natuurlijk. Helaas was het de laatste golf die we konden pakken en moesten we daarna het water uit, waardoor ik mijn nieuw gevonden talent niet nog een keer kon laten zien.

11 Februari t/m 13 februari was Nairi in Cairns in haar eentje en had gevraagd of ik dan naar haar toe kon komen. Wat ik natuurlijk niet af sla. Zaterdag had ik op de een of andere debiele reden een vlucht die pas om 5 uur in de middag landde in Cairns. Geen idee waarom ik die vlucht geboekt had, best zonde van de dag, maar goed. We zijn die avond lekker uit geweest en hebben bij gekletst. Zondag hadden we allemaal super leuke dingen kunnen doen, maar omdat we allebei nogal brak waren lagen we tot 12 uur in ons nest. Beetje jammer, toen waren alle tours al weg. Scooter konden we ook niet huren want Nai had haar rijbewijs niet bij zich en die van mij is gejat, dus dat werd vrij lastig. Dus hebben we ons die dag vermaakt met een uur zoeken naar een restaurant dat wel open was en waar we eindelijk eens konden ontbijten (in Cairns kan je na 10 uur niet meer ontbijten, stelletje barbaren). Daarna zijn we door een markt gelopen en hebben we een massage gekregen van kleine Chinese mannetjes met nog al wat kracht.

In de avond zijn we nog achtervolgd door een hele enge aboriginal meneer die geld van ons wilde. Waarnaar Nairi heel lief vroeg: 'Can you pleaase stop following us?'

Maandag hadden we een krokodillentour geboekt. We gingen eerst op een boot in een rivier ergens bij Cairns. Daar zouden kroko's moeten zitten, maar we hebben er geen een gezien. Bij de krokodillen farm waar we daarna naartoe werden gesleept, waren er genoeg gelukkig. Dus toch nog waar voor je geld. Na de tour was het eigenlijk al weer tijd om naar huis te gaan en voor Nairi om door te vliegen naar Darwin. Heel naar om afscheid te nemen weer, heel raar dat ik haar nu weer pas over 4 maanden zie.

Het weekend daarna (druk druk drukke maand) ben ik met Madelon, Anna en Josephine naar Byron Bay gegaan. Vrijdag avond gingen we weg en na een busreis van 2 uur waren we bij ons hostel, waar we eigenlijk direct ons bedje in zijn gerold. Zaterdag hadden we om 10 uur onze snorkeltour geboekt. We werden met een bootje afgevoerd naar een paar rotsen in de zee, daar moesten we het water in en mochten we een uur rond zwemmen. Haaien gezien (toch echt wel even schrikken, maar ging er maar van uit dat onze tourguide de waarheid vertelde toen hij zei dat deze haaien ECHT niet gevaarlijk zijn), allemaal mooie visjes en een hele mooie zee schildpad. We hadden een onderwater camera dus we hebben overal foto's van kunnen maken. Het was zo mooi en zo leuk, we wilden eigenlijk niet meer weg. Na dit avontuur hadden we bedacht dat we naar de lighthouse zouden gaan, mij was belooft dat het maar 20 minuten wandelen zou zijn, maar dat werd meer dan 2 uur. Niet dat het heel erg was, absoluut de moeite waard. Op de weg naar de lighthouse hebben we dolfijnen en een walvis gezien, heel vet dus. Na het beklimmen van een berg die ongeveer verticaal omhoog ging, waren we eindelijk bij de lighthouse en het meest oostelijke punt van Australie. Na weer twee uur wandelen waren we weer terug in het hostel en konden we ons klaarmaken voor het uitgaan. Dat was een goeie avond.

De volgende ochtend hebben we onze brakke koppies naar het strand gesleept en hebben we een surfboard gehuurd. Eindelijk gaat het nu wel prima, ik kan staan en blijven staan. Doel bereikt.

Dit weekend heb ik 'rustig' aan gedaan en ben ik in Brisbane gebleven en hier 3 avonden achter elkaar uitgeweest. Ben nu dus aardig kapot, maar mag niet klagen. Was een geslaagd weekend!

Aankomend weekend is het Future Music Festival, waar ik heel erg veel zin in heb (ik zeg: Swedish House Mafia, Knife Party, Skrillex, Jessie J, Gym Class Heroes, bam!) en zondag naar Noosa met Josephine.

Ik zal eens proberen vaker te schrijven, dan weet ik tenminste nog goed wat er is gebeurd en zijn er niet zoveel glazen wijn overheen gegaan.

Liefs!

Perth, Byron Bay, Fraser Island

Hoi allemaal!

Het is weer echt gênant geleden dat ik een blog heb geschreven en dat terwijl ik er best tijd voor heb gehad. Ik dacht gewoon steeds: goh ik schrijf wel nadat dit is gebeurd. Alleen steeds gebeurde er weer nieuwe dingen of ging ik weer ergens heen, dus ja dan blijf je lekker schuiven.

Ik zit hier ondertussen al 4 maanden, ben gewoon bijna op de helft van mijn reis. Het gaat zo snel, echt niet leuk. Eigenlijk zijn er in de afgelopen maand maar een paar echt benoemingswaardige dingen gebeurd, waar ik natuurlijk bij deze vanalles over kan gaan vertellen!

Als eerste ben ik eind november (de 26^ste, mocht iemand dat interesseren) met Louisa en Laura naar Tamborine Mountain geweest. Ik had die nacht door uitgaan maar 3 uur geslapen, het was dus niet mijn beste dag. Maar het was toch echt geweldig. We hadden al veel eerder bonnen gekocht op groupon of wat dan ook, om een hele dag in een hop on hop off bus rond te touren op Tamborine Mountain. Louisa reed erheen en ik heb toen toch maar even dat ene uurtje meegepakt. Vervolgens werden we op de Gold Coast opgehaald door het busje en gingen we naar de berg. De eerste stop was de Skywalk, die bij iedereen echt zeer bekend was behalve bij ons. Aangezien wij ons echt niet hadden verdiept in waar we eigenlijk heen wilden. Maar blijkbaar was de Skywalk ECHT de moeite waard, dus zijn we maar braaf de groep gaan volgen. Het was ook wel echt alles waard, super mooie wandeling door het regenwoud. De tweede slang in mijn reis heb ik daar gezien, hij lag lekker te tukken op een palmblad terwijl alle enthousiaste toeristen druk foto’s van hem aan het maken waren. Toen we verder liepen zag ik opeens uit mijn ooghoek het begin van een spinnenweb en vraag me niet waarom maar ik had opeens de neiging om dan toch ook maar meteen even te kijken wat voor spin zo’n idioot groot spinnenweb maakt. Grote fout uiteraard, er zat echt een enorme spin in met gele bolletjes aan zijn poten en al. Gillend en spastisch wegrennen was het gevolg, hoewel ik daarna (held als ik ben) wel weer achter Louisa aan ben gelopen om toch maar even een foto ervan te maken. Louisa is verder echt van steen ofzo, want die deed het echt niks, terwijl Laura en ik echt nog een half uur zaten te bibberen en overal spinnen voelden. De volgende stop was de Glow Worm Cave, ook hier hadden we nog nooit van gehoord maar het klonk wel interessant. Het bleek een grote, door mensen gemaakte, grot te zijn waar duizenden gloeiwormpjes in leven. Het was er super donker, zodat je dus allemaal leuke lichtjes zag. Het leek eigenlijk net alsof je onder de sterren lag, als het niet zo ontzettend vochtig was geweest binnen had ik toch best even willen bij slapen daar op de grond. Na de grot zijn we nog even gaan kijken in een winkel waar ze likeuren verkochten, maar dat was verder niet heel boeiend. De laatste wandeling van de dag (we hebben die dag sowieso een halve marathon gelopen) was naar de watervallen die we echt moeeesten zien volgens Laura en Louisa. Naja prima, was verder ook te moe om er over na te denken. De watervallen bleken niet heel enthousiast, maar het was wel een leuk gebied.

Het weekend daarop gingen we voor Louisa’s verjaardag naar North Stradbroke Island. Luka, Laetitia en ik hadden besloten om vroeg weg te gaan, zodat het niet al te warm zou zijn en we een beetje normaal konden wandelen. En gewandeld hebben we, halleluja. Over rotsen, het strand, door de bush bush, doen we allemaal even. Het was wel echt prachtig. Langs de zee, we zagen nog een sea eagle en een mantra ray, over allemaal leuke paadjes. Vervolgens wilden we eigenlijk nog wel even naar een meer of een lagoon, iets met water in ieder geval dat niet de zee was. Dat bleek vrij lastig te zijn zonder auto, dus gingen we liften. De eerste auto die ons meenam kon ons maar 5 meter meenemen, dat was dus eigenlijk compleet nutteloos. De tweede auto was van een jong stelletje dat ons natuurlijk wel even naar Brown Lake wilden brengen, ze gingen er zelf niet heen maar wilden ons wel even afzetten. Super aardig. Brown Lake was heel apart. Het water is roodachtig bruin, en schijnt super goed voor je huid te zijn door mineralen die erin zitten ofzo. In de middag hebben we lekker aan het strand gelegen en in de zee gezwommen, waar het toch altijd wel weer een uitdaging is om je bikini aan te houden.

Donderdag 8 december ben ik na werk meteen vertrokken naar Perth voor 4 dagen. Ik had dat weekend vrij, en omdat ik me anders maar zou vervelen thuis besloot ik ‘even’ naar Perth te gaan. 5 en een half uur vliegen later was ik in Perth. Nog steeds zo’n raar idee dat je nog steeds in het zelfde land zit maar wel 5 en een half uur verder bent. Ik kwam donderdag avond heel laat aan in het hostel, dat lekker verstopt lag in een soort China Town (zo leek het tenminste, later bleek het een hippe buurt te zijn van Perth, uhhuuh). Vrijdag heb ik de hele dag rond gelopen in de stad, voelde me een ontzettend toerist met mijn kaartje van Perth en ik had ook echt geen idee waar ik heen moest. Perth zelf vond ik wel leuk, maar wel heel Europees. Er is niet heel veel te doen, een van de hoofdattracties van Perth is de Perth Mint, waar ze munten slaan, dus dan weet je het wel. Maar toch wel een leuke stad, lekker warm, mooi aan het water en mooie parken. Zaterdag ben ik met een tour meegegaan naar The Pinnacles in de woestijn. Ongeveer de hele tour bestond uit Japanners, dus ik had het wel weer getroffen. Gelukkig zat er een Nederlands meisje bij waarmee ik de tour heb doorstaan. De eerste stop van de tour was bij een wild life park, waar je er hier zoveel van hebt. Ik kan er toch echt geen genoeg van krijgen, ik maak altijd heel graag tijd voor het aaien en voeren van een kangaroe of een koala. Dit keer mochten we EN de kangaroes voeren EN een wombat aaien EN koala’s aaien, my lucky day. Vervolgens moesten we ongeveer 4 uur rijden naar de Pinnacles dessert, eerst hebben we nog even wat gegeten ergens en zijn we even naar een super mooi strand geweest. Toen waren we dan echt in de dessert. Heel bizar landschap is het, overal steken een soort kalkachtige rotsen de grond uit. Het is wel echt een woestijn, geel zand, super warm. We werden dan ook gewaarschuwd dat we echt de groep niet moesten kwijtraken want ja het was wel een woestijn he (meneer/mevrouw Japanner!). Na de dessert kwam het leukste gedeelte van de dag, vond vooral de tourguide zelf. Sandboarden in de sand dunes. Eerst gingen we met de bus over al die duinen heen rijden, wat voor hilarisch hysterisch gegil zorgde. Daarna gingen we met boards van de duinen af, super leuk weer. Vooral ook om die ouder Japannertjes naar beneden te zien gaan, en weer naar boven want dat was echt nog best zwaar.

Zondag was ik van plan om naar Rotness Island te gaan, een eiland dichtbij Perth. Ik dacht dat de ferry wel elk uur zou gaan, had me er verder niet echt in verdiept. Dat bleek dus niet zo te zijn. Ik kwam er aan om 11 uur ongeveer, toen bleek de ferry al ongeveer 3 uur geleden te zijn gegaan, oeps. Baalde er toch wel even van. Als troostprijs ging ik dan maar naar Fremantle, een soort vissersstadje bij Perth of iets in die richting in ieder geval. Begrijp nog steeds niet wat er nou was, want ik heb niks gezien van dat hele Fremantle, behalve hele dure grote villa’s. De ferry deed er een uur over om er te komen en toen had ik nog maar uur om rond te lopen. De gratis bus die me belooft was bleek driekwartier lopen verder op te zijn. De betaalde bus kon ik niet vinden en eigenlijk was ik op dat moment al zo erg in een ‘ fuck my life’ mode dat ik nergens zin meer in had. Ik ben toen maar gewoon in een cafe gaan zitten en ben mijn verdriet gaan weg eten. Voelde me echt een sneu geval want er zaten overal gezinnetjes die me heel erg zaten aan te kijken alsof ik echt heel zielig was. Geen succes. Maandag ging ik weer naar huis, en dat was eigenlijk maar goed ook want had het wel gezien na die dagen.

Het weekend daarna ben ik naar Inge in Byron Bay gegaan. Byron Bay is een soort van het hippie dorpje van Australië. Hoop kleuren, peace tekens en opa’s met hanenkammen. Zaterdag hebben we eigenlijk niet heel veel gedaan behalve dat we zijn uitgeweest, wat toch best een geslaagde avond was. Zondag hebben we een fiets gepakt bij Inges hostel en zijn we lekker Nederlands gaan fietsen. We kwamen uit bij een enorme hippie markt waar ze echt allemaal handgemaakte spullen en sieraden verkochten. Daarna hebben we nog een heel stuk gefietst over een weg die waarschijnlijk uiteindelijk leidde naar the middle of nowhere.

Toen was het alweer kerst, god wat gaat dat snel! Mijn hostfamilie ging op de 24^ste weg naar Nieuw-Zeeland, ik was dus vanaf dat moment alleen thuis. 24 december heb ik kerstavond gevierd bij Luka en haar hostfamilie, super lekker gegeten en een nieuwe hele goeie vriend er bij gekregen, haar au pair jongetje. Omdat ik nu zijn beste vriendin was mocht ik met de klei spelen, wat natuurlijk wel een uitzonderlijke eer was! Eerste kerstdag was ik alleen, wat op zich totaal geen probleem was, buiten dat andere mensen het vooral heel zielig voor me vonden. Ik had gewoon echt totaal geen kerstgevoel, het was 30 graden buiten, nergens stond een kerstboom en heel enthousiast zijn die ozzies nou ook weer niet met de kerst. Maandag heb ik bij mijn buurjongens avond gegeten, boxing day diner, super lekker en super gezellig.

En nu is mijn vader hier, na een vertraging van 24 uur is hij uiteindelijk toch aangekomen! We zijn de dag nadat hij aankwam meteen naar Fraser Island gegaan voor 3 dagen. Super leuk met een 4W drive over het eiland crossen, er zijn daar geen verharde wegen, een 4W drive is dus een must. Over zandwegen, boomwortels, kuilen en het strand, super vet! De eerste nacht hebben we gekampeerd langs het strand. Er was geen camping, we hebben de tent gewoon opgezet zoals eigenlijk iedereen daar doet. Er wordt wel overal gewaarschuwd voor de wilde dingo’s, dat was toch wel even spannend met het kamperen. Maar we hebben er geen een gezien, wat ook wel weer een beetje overdreven was. De tweede nacht wilde papa toch echt liever in een normaal bed slapen en vooral een douche hebben, luxe persoon. We hebben die nacht in een cabin geslapen, MET eigen badkamer, wat toch wel echt relaxt was. Hij sliep overigens alsnog om half 9, dus qua gezelligheid maakte het niks uit.

Nu zijn we op roadtrip naar Sydney. Gister zijn we vertrokken vanuit Brisbane en we zitten nu ergens in de middle of nowhere in een motel. Als het goed is komen we morgenmiddag ergens in Sydney aan, dan blijven we daar eventjes en gaan we door naar de Blue Mountains en dan weer terug naar Brisbane. Papa heeft een schakelauto gehuurd (heel bijzonder hier in Australië) en hij heeft toch besloten dat hij genoeg vertrouwen in me heeft dat ik de auto niet totaal total loss rij. Ik mocht dus vandaag rijden, schakelen met links is toch wel weer een uitdaging, vooral omdat ik in Brisbane een automaat rij en daar nu gewend aan ben. Op zich gaat het best aardig, vind het alleen wel bijzonder irritant dat je moet terugschakelen als je een berg op gaat (doe het ook gewoon niet uit pure eigenwijsheid en ter irritatie van mijn vader). Wat is dat ook voor onzin, hij moet gewoon die berg op tuffen en geen problemen maken.

Dan nog even dit, ik heb mijn vliegticket gewijzigd. Op het risico dat ik nu van een paar mensen boze brieven en mails ga krijgen zet ik het toch maar neer. Ik kom nu terug op 1 juni in plaats van begin mei. Ik blijf dus ik totaal 9 maanden. Zo kan ik rustig 2 weken met Sophie rondreizen en daarna nog even naar Nieuw-Zeeland of gewoon nog hier even rondtrekken. Ik kom dus terug op de 1^ste van juni, spandoeken kunnen alvast voorbereid en geproduceerd worden.

Dit blog is echt te lang geworden, chapeau als je het helemaal hebt gelezen.

Voor degene die het gelukt is: gelukkig Nieuwjaar, 2012 wordt sowieso een goed jaar!

Liefs